(بسم الله الرحمن الرحیم)
ایمان به خدا و حرکت در مسیر بندگی در کنار همه آثار با برکت و خوبی که دارد ممکن است در اثر غفلت و غرور به مایه آرامش خاطری غیر واقعی بدل گردد.
مؤمن تا لحظه ای که در دژ مستحکم توحید (1) قرار دارد از هر انحراف و سقوطی مصون است و به محض خودمحوری و فاصله گرفتن از یکتاپرستی، از مرکز صراط مستقیم و ایمان به خدا، به سمت مرزهای انحراف و دوری از حقیقت کشیده می شود و بی آنکه ظواهر دینی خویش را رها کند، عمق باور به خدا و دین را رفته رفته از دست داده و عملاً از حیطه ایمان خارج می گردد.
شاید یکی از عجیب ترین روایات در این خصوص سخنی هشدار آمیز از امام حسین علیه السلام باشد که پس از دقت نظر و تامل بیشتر در آن، در خواهیم یافت نوک پیکان بیدار باش امام(ع)، قبل تر و بیش از همه اهل ایمان و حتی متقین را نشانه رفته است.
امام حسین علیه السام فرمود : سقوط تدریجی بنده به این است که خداوند نعمتها را بر او فرو میریزد و او را از شکر باز میدارد.(2)
در این روایت سه رکن مد نظر است:
اول؛ استدراج به معنای سقوط و فرود پلکانی و ذره ذره
دوم ؛ فراوانی نعمت
سوم ؛ شکر و ناشکری
برای فهم بهتر این روایت باید گفت روایات فراوانی در مورد آخر الزمان داریم بدین مضمون که مسلمین در اثر تهاجمات دشمن بیرونی و درونی، فوج فوج از بندگی خدا خارج میشوند(3) و هریک از ما نیز ممکن است در این تهاجم مغلوب شده و خدای نخواسته ایمانمان را از کف بدهیم لذا دقت در این روایت میتواند برای ما بسیار هشدار دهنده و نجات بخش باشد چرا که امام حسین علیه السلام در این سخن راهگشا علت و بهانه ی این خروج را بوضوح بیان میدارند. گویی همچنان که سست ایمان ها و آنها که پایبندی خاصی به دین ندارند، از طریق انجام کارهای ناشایسته و ارتکاب گناهان به سمت شیطان و تباهی کشیده می شوند، اما مؤمنان و دین مداران به خاطر ناشکری نعمات متعددی که در اختیار دارند از دایره دین و ایمان خارج می شوند.
در پایان کافی است در این نکات توجه کنیم تا روایت به عمق جانمان نفوذ کند:
1- امام فرمود سقوط تدریجی "بنده"، یعنی کسی که مراحلی از ایمان و تقوا را سپری کرده و مزه عبادت خدا را چشیده است.
2- همانطور که میدانیم نعمتها هم مادی است مثل غذا و پوشاک و ... هم معنوی است مثل ایمان ، انتظار ، عبادت و ... و وفور و زیادی نعمات مادی و معنوی ممکن است در اثر غفلت ما و سرگرم شدنمان به نعمتها باعث به جا نیاوردن شکر از سوی ما شود .
3- باید همیشه به یاد داشته باشیم ، شکرگزاری در هر حال و در برابر همه نعمات مادی و معنوی که خدا بر ما ارزانی میدارد و طلب بخشایش بخاطر اهمال کاری ، غفلت و فراموشی و نقص در شکرگزاری نعمات الهی نشانه و دلیل حفظ ایمان و بندگی مان می باشد .
4-بالاترین و برترین شکر، شکرعملی است! یعنی از آن نعمتی که داریم در جهت اهداف الهی و کسب رضایت خدا بهره برداری کنیم و در مقابل اگر در استفاده از نعمتها رضایت خدا و آنچه او امر و نهی کرده است، مورد توجه نباشد، ناشکری واقعی محقق می گردد.
5-همواره باید بدانیم و به یاد داشته باشیم که هدایت و گمراهی فقط به دست خداست!
*********************************
نظرات شما عزیزان: